15-7-49 వ తేది ఉదయాన వదినె నేనూ ఏమీ తోచక ఏడున్నరకే ఆశ్రమానికి వెళ్ళాం. భగవా& స్తిమితంగా కూర్చుని వున్నారు. సేవకులలో ఒకరైన సత్యానంద స్వామి తప్ప వేరెవ్వరూ లేరు. నమస్కరించి లేస్తూనే ''ఎట్లా గున్నది'' అన్నది వదినె. ''ఏమీ లేదు. ఆ కట్టులో కొంచెం మంటపుట్టే ఆకులపాలేవో వేసి కట్టారు. ఆ ఘాటుకు శరీరం తట్టుకోలేక అట్లా జరిగింది. వేరే ఏమీ లేదు. అది అప్పుడే తీసివేశారు. ఇవాళ అస లది ఆపుచేస్తారట'' అన్నారు భగవా&.

ఆ నాటినుండే ఘాటైనదేదీ కలపకుండా కట్టుకట్టటం ప్రారంభించాడు తాత . అందువల్ల వణుకు రావటం లేదుగాని జ్వరం వుంటూనే వచ్చింది. పుండు చీముపట్టి వుంటుందనీ, పెన్సిలిన్‌ ఇంజెక్షన్‌లు ఇస్తూ పుండు కడిగి కట్టుకట్టకుంటే బాధ ఎక్కువౌతుందనీ అనంతనారాయణరావూ శంకరరావూ ఇత్యాది డాక్టర్లు భయపడసాగారు. ఈ స్థితిలో ఆకొత్త హాలు తూర్పుద్వారంవద్ద గుమ్మం ఎత్తుగా వుండటం వల్ల భగవా& ఎక్కేందుకూ దిగేందుకూ కష్టమయింది. ''ఆ గడప తీసేస్తే సరిపోతుం''దని డాక్టర్లంటే ''వారంత కష్టపడి కట్టించుకుంటే మన నిమిత్తం చెడగొట్టటం ఎందుకు?'' అని సమ్మతించలేదు భగవా&. ''పోనీ ఉత్తరద్వారాన వెళ్ళవచ్చు'' నంటే ''కూర్చున్న ఆడవారినందరినీ లేవమనాలి. వారి కెందుకా వుపద్రవ''మని అందుకూ ఆమోదించలేదు. ఏతావాతా ఒక్కటి మాత్రం అంగీకరించారు. ఏమంటే, భగవానుకు కొంతకాలం నుండీ రాత్రివేళల లఘశంకకు చాలాసార్లు వెళ్ళవలసి వస్తున్నదట. వెళ్ళినప్పుడల్లా ఈ గడపలు దాటటం కష్టమని సేవకులు గోలపెడితే కొత్త హాలుకు పక్కనే తూర్పువైపుగా కట్టిన మరుగుదొడ్డికి ముందున్న ఆ చిన్నగదిలో పడుకుంటూ వున్నారట భగవాన్‌. ఇప్పుడు మధ్యాహ్నం విశ్రాంతి సమయంలో గూడా అక్కడే వుండటానికి సమ్మతించారు. దర్శనవేళల్లో మాత్రమే కొత్త హాలులో కూర్చుంటున్నారంతే.